به گزارش تحریریه، در دوره خواب آلودگی صنعت مس ایران به عنوان ششمین ذخیره بزرگ جهان، دیگر کشورها برای آینده ای فراتر از تصور مدیران صنعت ملی مس برنامه ریزی می کنند.

شیلی سیاست معدنی خود تا سال ۲۰۵۰ را تدوین و اجرای آن را آغاز کرد. تارنمای «Bnamericas» نوشت شیلی به عنوان بزرگترین تولیدکننده مس جهان از هم اکنون اجرای سیاست معدنی جامع خود برای سه دهه بعد را آغاز کرده است تا در آن زمان که به احتمال زیاد میزان مصرف مس جهان به ۱۰۰ میلیون تن در سال نزدیک می شود به عنوان مهمترین تامین کنند طلای سرخ جهان (فلز مس) باقی بماند.

طبق گزارش این رسانه، پس از دو سال بررسی و پژوهش، مقام های معدنی شیلی بخشی از سیاست معدنی این کشور را ارائه کرده اند که براساس آن هدف این صنعت به الگوی توسعه پایدار بزرگترین تولیدکننده مس جهان برای ۳۰ سال بعد تبدیل شود.

گفته می شود این برنامه با مشارکت ۳۵۰۰ تن از نمایندگان این صنعت، دانشگاهیان، سازمان های غیردولتی و گروه های بومی تدوین شده و ۷۸ هدف را تا سال ۲۰۵۰ تعیین کرده است. این برنامه جنبه های اقتصادی، زیست محیطی، اجتماعی، صنعتی و نهادی را در بر می گیرد. بخشی از این پژوهش به توصیف جایگاه و وضعیت کنونی این کشور و چشم انداز اقتصادی و زیست محیطی آن اختصاص دارد.

از نظر اقتصادی تا سال ۲۰۲۵ سیاست جدیدی تحت عنوان تنوع بخشی به تولیدات مواد معدنی شیلی فراتر از مس در نظر تعیین و برای سال ۲۰۳۰ نیز دو برابر شدن میزان اکتشافات هدفگذاری شده است.

در همین راستا تا سال ۲۰۵۰ سیاست افزایش سالانه تولید میلیون ها تن مس و بهبود ۲۰ درصدی سهم مس در تولیدناخالص داخلی از کالا و خدمات مربوط به این صنعت در نظر گرفته شده است. در این طرح مقامات از مسئولان این صنعت خواسته اند تا شیلی حداقل ۲۸ درصد از تولید مس جهان را در اختیار داشته باشد.

براساس گزارش کمیسیون مس شیلی (Cochilco) در سال ۲۰۲۰ این کشور ۵.۷ میلیون تن مس، ۹.۸۹ میلیون تن سنگ آهن، ۱۲۴ هزار تن ترکیبات لیتیوم، ۵۹ هزار تن مولیبدن و ۲۸ هزار تن روی تولید کرده است.

این موسسه تولید ۵.۸ تن مس را برای امسال و فراتر از ۶ میلیون تن را تا سال ۲۰۲۲ پیش بینی کرده است. با اینحال مقام های شیلیایی نگران آن هستند که چرا قدرت رقابت این کشور در بازار مس در دوسال اخیر کاهش یافته است. شیلی در سال ۲۰۱۹ سهم ۳۰ درصدی را از بازار مس جهان در اختیار داشت اما اکنون کاهش یافته است.

صنعت مس  ۱۲.۵ درصد از تولیدناخالص داخلی شیلی را تشکیل می دهد و به گفته بانک مرکزی این کشور در سال گذشته توانسته است ۳۱.۵ میلیارد دلار آمریکا را به دست بیاورد. این درآمد به دلیل افزایش شدید قیمت جهانی مس در سال ۲۰۲۱ بسیار بیشتر خواهد بود. 

آمار ارائه شده از سوی کمیسیون فوق نشان می دهند که در سال ۲۰۲۰ بودجه اکتشافات شیلی ۴۵۸ میلیون دلار بود که میزان آن ۳۰ درصد کمتر از سال ۲۰۱۹ بوده است.

این برنامه ۳۰ ساله اهداف زیست محیطی را نیز مقرر کرده است. تولید بدون کربن تا سال ۲۰۴۰ و استفاده کمتر از آب قاره در فرایند تصفیه سنگ معدن تا سال ۲۰۳۰ و رساندن آن به کمتر از ۵ درصد در سال ۲۰۵۰ و حفاظت از یخچال های طبیعی از این الزامات هستند.

در همین راستا شرکت معدنی کودلکوی شیلی به عنوان بزرگترین تولیدکننده مس جهان برای کاهش ۷۰ درصدی انتشار گازهای گلخانه ای تا سال ۲۰۳۰ در مقایسه با سال ۲۰۲۰ برنامه ریزی کرده است.

کمیسیون فوق پیش بینی کرده است که تا سال ۲۰۳۰ میزان مصرف معادن مس از آب دریا  ۱۵۶ درصد افزایش می یابد(یعنی به ۱۱ هزار لیتر در ثانیه می رسد) که ۶ درصد کمتر از رقم سال ۲۰۱۹ می باشد که ۱۲۴۶۶ لیتر بر ثانیه بود.

این برنامه مدون ۳۰ ساله  یک بخش مربوط به اقوام بومی و محلی دارد که تا مدتی بعد نهایی می شود. جالب اینجاست به دستور مقامات شیلی این برنامه باید هر ۵ سال بازبینی شود و اصلاحات و به روزرسانی ها برای آن صورت بگیرد.

نکته قابل ذکر آن است که شیلی از نظر برنامه ریزی، آینده نگری و بهره وری بسیار جلوتر از مدیران مدعی صنعت مس کشورمان قرار دارد. در حالی که شیلی برای انجام امور تصفیه و تولید مس از آب دریا استفاده می کند، تقریبا همه صنایع سنگین فولاد و مس ایران در مرکز کشور ساخته شده اند. این در حالی است که تاسیسات باید به کنار دریاهای آزاد منتقل می شدند، تا به جای آنکه آب همه کشور را با هزاران کیلومتر تونل و لوله گذاری برای این صنایع هدر بدهیم، مواد معدنی با قطارهای باری به ساحل دریا انتقال می یافتند تا خشکسالی و بلایی که بر سر آب شرب کشور آمده است، رخ نمی داد.

پایان/